BULLÓS

Na Cuarta provincia da Hispania Romana correndo o ano 15 da  vixésimo primeira centuria da era dos Agnus Dei.  Cando todos pensaban estar dominados por cabazas e colondros  que en noites de ánimas vagan pola recóndita escuridade,  a rexión da gallaecia  auriensis, terra das quentes augas, no outeiro que nace  o sol e que chaman Os Gozos,   un grupo de nativos vidos dos máis afastados lugares da xeografía política do imperio  dispoñíanse a festexar un dos máis ancestrais  ritos de orixe incerta  nos recunchos ocultos dos vástagos culturais dos seus  primeiros moradores. 

Xentes de toda condición  e idade que axuntando esforzos e vontades  piden  ao bosque amigo, surcado polo río tranquilo do Grañal, todo o necesario para  dar vida ao lume, espírito  purificador de almas  e corpos  e buscan desesperadamente a personaxes máxicos que cospen fume pola boca para que lles presten o chisqueiro e acender a fogueira... que a este paso non sei cando imos comer!!.

Sabias mans e dilixentes  dedos  de expertos manipuladores  bendicen os alimentos que imos tomar cortando, bullando   e o que faga falla para que estean a gusto de todos os comensais presentes.

O pobo  confabulouse coa OMS (Orde da Morcilla e Salchichón) para dar conta do churrasco de roiba  galega, que non vermella, seguindo o consello de evitar esa cor maldita da carne que produce non sei que segundo a OMS (Organización Mundial da Saúde).

Reputados alquimistas da rexión do val converten a colleita de leña  trasegada en ardentes e vermellas ascuas onde as  máis diversas vituallas  transfórmanse nos máis exquisitos manxares grazas ao bo facer  do master Chef e os seus axudantes, que non axudantas, deixando  en ascuas a todos e todas.

Os servizos de intendencia e loxística  montaron o comedor de campaña   e  todos os presentes  puideron gozar das estupendas viandas aderezadas cunha  moi boa temperatura  estival baixo o inigualable  manto da  amizade e camaradería demostrada en todo momento  e que deu paso ao rito pagán dos  magostos: lume, fume, faíscas. Chourizos, criollos, churrasco. Viño, augardente, licores… castañas.  E  moitos ovos.

E pintura de guerra de magostos. Tizóns negros en máns negras para maquillaxe de caras brancas.

O sol marchábase po la cidade das augas quentes e cantareiras e gaiteiros quixeron  despedilo coas cancións e bailes  que a historia milenaria da nación de Breogan atesoura nas súas entrañas e  foi entón, cando a gaita soa e as ferreñas das pandeiretas trepidan  ao ritmo dunha muiñeira,  cando  o baile tradicional   dun pobo convértese na  esencia do seu  ser  e na mellor despedida para unha festa que celebramos sempre á beira da nai natureza.


Nesta ligazón tedes unhas fotos do evento.

https://youtu.be/DgQonkQhQO4